Opowiadanie 2 cz.31  ♡

-Marlena jest siostra Natalii -Piotr wnikliwie mi się przyglądał, czekając na moja reakcje.
-I ? -czy wszystkie informacje musiałam z niego wymuszać? 
-Hana to naprawdę skomplikowane. Czy musimy teraz o tym rozmawiać? -zapytał.
-Nie musimy, ale jeżeli coś przede mną ukrywasz to chyba musimy się zastanowić nad sensem naszego związku- odparlam bardzo oschle. Mimo, że zazwyczaj nie umialam się na niego gniewac, to tym razem byłam już mocno poirytowana ilością kobiet w jego życiu. 
-Naprawdę chcesz się kłócić? -zapytał mój narzeczony, robiąc przy tym maslane oczka. Jednak dziś byłam nieugieta.
-Ja chce się kłócić?-niemalże krzyknęłam.
-Nie o to mi chodziło.. -Piotr skrzyzowal ręce na klatce.
-Ty sam już nie wiesz o co ci chodzi -odparlam poirytowana i opuscilam pomieszczenie. Szybko dotarlam do swojego gabinetu, przekrecilam zamek w drzwiach i usiadlam na fotelu, chowają twarz w dłoniach. Byłam zmęczona..
Już nawet nie chodzilo mi o ta kobietę, tylko o to, że Piotr coś przede mną ukrywa. Bal mi się zaufać?  byłam przekonana, że dawno już to zrobil.
Czasem po prostu gubilam się w tym wszystkim.
Wiem, że z nim mogę być naprawdę szczęśliwa.
Kilka dni temu gdy go operowali bałam się, że go ju nie zobaczę,  że nie usłyszeć jego chropowatego a zarazem aksamitnego głosu. To byly chyba najstraszniejsze godziny w moim życiu. A teraz pokłóciliśmy się nie wiadomo o co. Gorzej niż dzieci.
Wzywana przez pielęgniarkę, pobieglam do pacjentki. Okazało się, że muszę wykonać cesarkę. Zeszło mi się z tym ponad dwie godziny. Byly poważne komplikacje, ale razem z Darkiem, daliśmy radę.
-Hana, zajrzyj zaraz do mnie -rzucił Darek, zanim jeszcze  rozeszlismy sie do swoich gabinetów.
Gdy wypelnilam dokumentację , udalam się do niego. Dopiero po drodze przypomniałam sobie o tym nowym stazyscie. Pewnie o to chodzi.. tylko, że ja mam już Ole i jakoś nie garnelam się do drugiej osoby. Ola była bardzo zaradna i pomocna,  jednak wiele jeszcze musiała się nauczyć. A jeżeli ma u nas robić specjalizację,  to muszę się skupić tylko na niej. Niepewnie weszlam do Darka i już wiedziałam, że trafiłam ze swoimi przypuszczeniami.
-Jestem -usmiechnelam sie i usiadlam na krześle obok Wójcika.
-Hana,  to jest Marcin Pilar,  nasz nowy stażysta. -chłopak uśmiechnął się do mnie serdecznie, podając mi rękę.
-Hana Goldberg- odwzajemnilam uścisk.
Robil dobre pierwsze wrażenie. Miły, mądry i przystojny, ale to ostatnie, chyba nie powinno mnie interesować.
-Milo mi będzie uczyć się od tak pięknej kobiety-powiedział, cały czas mi się przyglądając. W tej chwili poczułam się jakoś dziwnie. Od razu pomyślałam o Piotrze. Zrobiło mi się trochę smutno, że nie mogę iść teraz do niego i opowiedzieć o wszystkim, jak to zazwyczaj robiłam.
Przemilczalam słowa Marcina, pomyślałam,  że tak będzie lepiej.
Do gabinetu wbiegla pielęgniarka, wzywając mnie do pacjentki i jednoczesnie uwalniajac z tej krepujacej sytuacji. Miałam nadzieję,  że jednak Darek weźmie tego całego Marcina na siebie. Dobre wrażenie znikło wraz z komplementem skierowanym do mnie. Bezmyślnie weszłam do sali gdzie miała czekać owa pacjentka, dopiero gdy rozejrzalam się w okół, zorintowalam się, że znajduje się w sali Piotra. Jak ja mogłam dac się tak podejść?  Przez to cale zamieszanie ze stażysta nawet nie spojrzalam gdzie idę.
-Dobrze, że jesteś -powiedział na wstępie Piotr.
-Po co mnie tu sciagnales?-zapytałam oschle.
-Musimy porozmawiać i wszystko wreszcie wyjaśnić-jego ton byl aż nadto poważny.
-Wcześniej nie chciałeś rozmawiać, więc może teraz ja nie chce? -nie wiem co mną kierowało. Przecież chciałam się wreszcie dowiedzieć prawdy. Nie miałam ochoty na kłótnie, a sama je prowokowalam. Czasem po prostu nie ogarnialam swojego toku myślenia.
-Może wreszcie przestaniesz skupiać się na moich błędach i zaczniemy poważnie rozmawiać? -jego wypowiedź przesiaknieta była arogancją i złością.
Spojrzalam na niego przez ramię i wyszłam. Te słowa mnie zabolaly.
Skupialam się na jego błędach ? Na pewno nie.. Dlaczego dziś tak trudno było nam się dogadać?  Relacje z bliskimi czasem bywają trudne ale nie sądziłam, że przez jakas Marlene tak się poroznimy..
Ponownie dzisiejszego dnia zamknęłam się u siebie j schowalam twarz w dłoniach. Już nawet nie byłam w stanie powstrzymać łez które ciurkiem spływały po moich policzkach.
Nie minęła minuta kiedy to usłyszałam jak ktoś dobija się do mnie. Czy mnie mogę mieć nawet chwili spokoju? !


KOMENTUJCIE!
http://ask.fm/ankahapi  <- zapraszam na mojego aska. Pytajcie o co tylko chcecie :)